Thrill me: The Leopold & Loeb Story is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. In 1924 vermoorden twee 19jarige jongens in Chicago een willekeurige jongen, toentertijd ‘the crime of the century’ genoemd. Hun doel was het plegen van de perfecte misdaad, hierin gestimuleerd door het idee dat zij tot Nietsche’s übermenschen behoren.
Tot wat dit tweetal in staat was, is dus al aan het begin van de musical duidelijk. Het verhaal wordt verteld door één van de daders zelf. Nathan Leopold vraagt om gratie na 34 jaar gevangenschap, en wordt gevraagd naar het waarom van hun daden. Waarom hebben zij zomaar een kind vermoord. Leopold vertelt vervolgens de gebeurtenissen, die het publiek dan ook te zien krijgt. Ze zijn beiden 19, en beste vrienden, hij en Richard Loeb. Toch is het beeld wat vreemd. Nathan is gek op Richard, maar die vernedert hem continu. Loeb lijkt vooral een kille egocentrische psychopaat. Zo verleid Nathan, die hij continu Babe noemt, tot het samen in brand steken van een loods. Dat is hem nog niet spectaculair genoeg, zo ontstaat het idee van een contract. Nathan helpt Richard bij de uitvoering van zijn criminele activiteiten, en Richard verleent als tegenprestatie seksuele gunsten. Het contract wordt met bloed getekend. Maar het criminele kruimelwerk weet Richard al snel niet meer op te winden, en wil iets rigoureuzers. Ze moeten iemand vermoorden. Als ‘übermenschen’ zullen zij toch nooit gepakt worden. Nathan wil niet, maar bang om Richard kwijt te raken stemt hij uiteindelijk toe. Eerst is Richard’s broer het beoogde doelwit, maar Nathan weet hem te overtuigen dat hij dan zeker de eerste verdachte zal zijn. Dus wordt het plan een onbekend kind te doden. Als ze erin slagen deze spoorloos te laten verdwijnen, kunnen ze zelfs nog losgeld vragen. Richard heeft geld nodig. Eenmaal uitgevoerd blijkt echter de plek snel gevonden, en blijkt Nathan ook nog eens zijn bril kwijt te zijn.
Meegaan in Nathan’s gevoelens is lastig. Je ziet in het werkelijke leven dat sommige egocentrische klootzakken erg populair zijn, maar de Nathan’s fascinatie voor deze hufter is niet te bevatten. Desalniettemin is de voorstelling zeker intrigerend.
De cast is klein. Twee acteurs en een pianist(Roeland Daems), die ook zijn spelmomentje heeft als hij Richard net iets eerder het gevraagde vuurtje weet te geven dan Nathan. En er zijn twee stemmen van de verhoorcommissie die vooraf opgenomen zijn. Eén is duidelijk herkenbaar als Hans Peter JANSSENS, DE ANDER IS Sven Pichal. Thrill me wordt in wisselende bezetting gespeeld. Pieter Verelst speelt soms ook de rollen van Nathan en Richard. Deze voorstelling werd Richard gespeeld door Dieter Verhaegen, en Nathan door Rudi Giron. Zoals gezegd is de invulling van Richard nogal kil en koud. Hij is overduidelijk de manipulatieve psychopaat, terwijl Rudi Giron vooral de zachtaardige sukkel is die zich laat manipuleren. Hoewel dit ervoor zorgt dat je niet met de karakters meeleeft, is het wel efficiënt. Het maakt bijvoorbeeld het moment dat Richard zich niet aan de deal houdt en Nathan dit opeist extra intens, en enigszins verrassend. Vooral in de hogere regionen is de samenzang aangenaam om te horen, solo staan beiden hun mannetje.
Thrill me werd in 2003 voor het eerst opgevoerd. De musical, geschreven door Stephen Dolginoff en was in 2005 off-Broadway te zien. In 2011 stond de voorstelling off-West End, en dit is de eerste keer dat de voorstelling in het Nederlands taalgebied te zien is. De vertaling van Kristel Lamerichs en Pieter-Jan Martens is functioneel, al komt het vasthouden van Engelse termen af en toe wat geforceerd over. Met name het koosnaampje ‘Babe’ voelt wat onnatuurlijk. De muziek blijft weliswaar niet echt hangen, maar ligt wel goed in het gehoor en ondersteunt de verhaallijn op adequate wijze.
De voorstelling is de eerste van ProMITHEus, een professionele afsplitsing van het bekende amateurgezelschap Mithe, dat later dit seizoen hun Rent zal hernemen. Een eerstgeborene die naar meer doet verlangen.
Thrill Me is nog te zien in Antwerpen (20-22 maart) en Gent (6-7 april).
