Maikel Nieuwenhuis
Het is inmiddels alweer een tijd geleden dat ik je bij de Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater heb zien spelen, en nu de titelrol in deze nieuwe musical. Waar was je in de tussentijd?
Ik heb veel nasynchronisatie gedaan. Daarnaast heb ik kinderbegeleiding gedaan bij Billy Elliot, Ciske de Rat en the Bodyguard, en nu bij On Your Feet, waar ik ook de spel coaching doe. Het heeft even geduurd, maar ik vind het echt supergaaf dat ik weer kan spelen. Ik vind het ook supergaaf om achter de schermen te werken, want zo lang het een toegevoegde waarde heeft voor de productie vind ik het al gauw cool. Maar mijn passie ligt nog steeds op het toneel, dus ik ben heel blij dat ik hier mezelf kan laten zien.
Van je jaargroep was je de meest lenige, acrobatische. Gaan we daar wat van terugzien? Of is Tom de stijve hark?
Nee, ik speel Tom, een jongen van 13 en daar kan ik heel veel mee. Ik kan er mijn jonge energie in kwijt en daar heb ik nogal wat van inzitten. Er wordt in gedanst, ik ben zelf een enorme superhelden-fan. Er komen dus heel veel dingen overeen met wat ik graag wil doen.
En de eigen favoriete superheld is?
Ik denk, nog steeds, Spiderman. Toen ik een jaar of 10 was zag een in een winkel een Spiderman-boek liggen, in het Nederlands. Mijn moeder kocht dat voor me, en ik kon mezelf identificeren met Peter Parker, een doodnormale jongen die gebeten werd door een spin en ineens superkrachten had. Mijn fantasie sloeg daardoor helemaal op hol. Daardoor heeft Spiderman wel iets extra’s.
Net begonnen met de repetities, en dan deze toffe presentatie neergezet, dat gaat lekker.
Vandaag is de tweede dag. De liedjes hebben we natuurlijk wel al eerder gedaan, want we hebben het castalbum opgenomen. Maar de staging hebben we gisteren snel in elkaar geflanst. En een begin aan de voorstelling, dus de kop is eraf. We gaan nu met zijn allen verder de voorstelling in elkaar zetten.
Marleen van der Loo
25 jaar in het vak (toen het tijdens de presentatie werd vermeld, voegde Marleen hier aan toe: “Ik ben begonnen toen ik 10 was”), en ik zie je vooral als de serieuze musicalartieste, vooral voorstellingen in volwassenen. Maar de laatste jaren ook steeds vaker in jeugdproducties. Vanwaar deze richting?
Dat heeft denk ik wel een beetje met mijn dochter te maken. Ik vind het wel leuk om het af te wisselen. Ik heb vorig jaar Chaplin gedaan, waar ik een voor mij persoonlijk heel zware rol speelde: een dementerende moeder, terwijl mijn eigen moeder op dat moment stervende was aan Alzheimer. Dat was heel pittig, dus het was wel heel fijn dat ik wist dat dit er achteraan zou komen. Ik speel de laatste jaren veel in Vlaanderen, en daar heb ik het geluk gehad dat ik zware stukken als Ben X, Chaplin of Muerto heb kunnen afwisselen met Wicky de Viking. Los van dat ik hou van goede jeugdvoorstellingen en heel erg hou van comedy, vind ik het heel erg fijn dat mijn dochtertje van acht in de zaal kan zitten, en kan genieten van het werk dat ik doe. In plaats van ‘mama moet weer weg, ik moet weer naar de oppas’. Het is leuk om zo’n script te lezen, door haar ogen, en denken ‘dit gaat ze leuk vinden’, en ze gaat Tom helemaal geweldig vinden. Mij gaat ze verafschuwen, want ik mag “the bitch from hell” zijn. En dat gaat ze hilarisch vinden, dus de voorpret maakt het voor mij al heel erg leuk. Ze heeft dankzij mij natuurlijk al heel veel theater gezien, maar ze zit nu net in de leeftijd dat ze aan de ene kant weet wat het inhoudt, en toch nog net jong genoeg om helemaal in het verhaal mee te gaan. Ze gaat me wel heel gemeen vinden. Dat is ook wel leuk, want normaal is haar vader de slechterik. Ik ben de presidentsvrouw, Hera, en Jeroen is de president. Maar hij heeft een dubbelrol met Hades.
Herkennen we meer Griekse mythologie in de voorstelling, behalve dan de namen?
Wat ik heel leuk vind: de proloog van het stuk is vrijwel letterlijk het ontstaansverhaal van Hercules, al is het natuurlijk wel een kindervoorstelling. Het is een speelgoedwinkel, maar het speelgoed wat het populairst is, zijn de Hercules, Hades en Zeus en die komen tot leven…
Jeroen Phaff
Je staat wederom in een jeugdproductie. Wat trok je aan in deze specifieke productie?
Vooral het enthousiasme van Leon. Ik was verkocht toen hij mij vertelde over de voorstelling. Hij had Marleen al benaderd ervoor, en toen gingen ze praten over haar jubileumvoorstelling, en zijn enthousiasme en geestdrift is geweldig. Wat mij waarschijnlijk helemaal over de streep heeft getrokken: mijn dochtertje ging naar Robin Hood (red: en het verdwenen goud, de vorige productie van I&L). Ze kwam thuis met de DVD, en ze kijkt die DVD 10 x achter elkaar. En dan zie ik haar in de zaal zitten… In het theater staan met mijn dochter in de zaal is natuurlijk het einde.
Dat betekent ook dat de DVD gekocht wordt, en je talloze malen jezelf kunt zien of horen.
Dan loop ik bij bepaalde scenes de kamer uit, dat kan… (lacht).
Vind je het lastig om dingen van jezelf terug te zien of te horen?
Ja, lastig… Je blijft kritisch. Hoeveel mensen kijken 's ochtends in de spiegel en zeggen tegen hun spiegelbeeld “Ik hou van je.” Ik ben een gewoon mens, en denk dan “dat kan nog beter”. En voor je het weet zit je in “dat kan nog beter en dat kan nog beter”. Dan is het goed als iemand zo onbevangen als mijn dochter, bijna 9 is ze, zegt: dat is hartstikke mooi. Of wat ben je hier eng. Of bij Vreselijke Sven in Wicky: “Oh,wat ben je vervelend.” Dan zeg ik, dat heb ik dan goed gespeeld. “Ja he pap, dat heb je heel goed gespeeld”.
Je mag in deze voorstelling ook vervelend zijn, begreep ik.
Ja, ik heb een dubbelrol. De ene kant is inderdaad het prototype bad guy, Hades. 100 % bad. Daarnaast speel ik Adler, en die is een en al goedheid, een en al lief. Juist die combinatie is heel erg leuk. Twee kleuren, maar ik wil het wel menselijk houden. Bij de bad guy ontkom je er niet aan dat het toch een archetype wordt. Maar bij Adler, die een dochter heeft, en een zoon die hij niet kent, kan ik putten uit al de liefde die ik voor mijn dochter heb. Zo moeilijk kan het niet zijn. (lacht)
Dat zou het voor mij nog steeds wel zijn.
Ja, dat is het ook.
En dan zo meteen weer aan de slag.
We hebben een redelijk korte repetitieperiode. We repeteren van 10 tot 10, dat is de consequentie ervan. Wat ik fijn vind is dat Leon en Ilse dan weer rekening houden met de schema’s van iedereen, en dat je 5, 6 dagen achtereen kunt repeteren. Dat is helemaal prima. Het kost wat energie voor het schema’s maken voor onze dochter.
We hebben al een energieke dans gezien. Gaan we je veel zien meedansen?
Marleen en ik zingen een tango, en een tango is een dans he. Ik denk dat er dus wel een paar pasjes aan te pas komen. Of ik dat leuk vind, geen idee. (lacht). Dat gaat goed komen.
Ilse, choreografe, loopt toevallig langs: Er zit een tango in, maar ik ben wel lief geweest voor Jeroen tijdens het maken ervan.
Ze gaat heel voorzichtig voor mij zijn. Maar binnen mijn mogelijkheden is dans wel de grootste uitdaging.
