De andere rollen worden vertolkt door het 4 vrouw sterke ensemble. Op het ene moment zijn ze kunstkopers, dan weer collega’s van het werk van Olga, maar vooral toch de vele vrouwen die het bed van Rick bevolken. Zelfs voor de band is een rol weggelegd. Zo blijkt bijvoorbeeld één van hen erg behulpzaam als Rick zijn gulp heeft dichtgetrokken terwijl nog niet alles binnenboord was: “tangetje?”.
De voorstelling:
De voorstelling kent nauwelijks decor. De band is prominent aanwezig, bijna midden op het podium; alleen het “aquarium” met de drummer is nogal ver naar achteren geschoven. Daarnaast zijn het vooral de rekwisieten waarop de voorstelling leunt: veelal erg abstract, zoals een op zijn kant staand (tafel)blad waarop het woord kast wordt geschreven, of de kist op wieltjes die als auto dienst doet. Soms is het ook weer het gewone gebruiksobject, zoals het ziekenhuisbed waarin we eerst de vader van Olga, en later ook Olga zelf zullen aantreffen. Verder wordt er erg efficient gebruik gemaakt van geluids- en vooral ook lichteffecten.
De muziek is zeker niet de traditionele musicalmuziek; we horen invloeden uit de rockmuziek en uit de blues. Sommige songs zouden niet misstaan op het repertoire van een band als “de Dijk”. Componist Jan Tekstra weet de sfeer goed neer te zetten, zeker als het een beetje broeierig wordt. De teksten van de songs zijn heel erg “Jan Wolkers” gebleven. Er wordt weinig eufemistische taal gebruikt en geregeld gevloekt. Op dat punt zijn er dus weinig consessies gedaan.
Turks Fruit is al met al een musical waar weinig mee mis is. Goed spel, aanvaardbare zang, een vindingrijke podiumvulling, een lekkere score, een mooie voorstelling. Toch weet hij me niet echt te pakken. Belangrijkste oorzaak is waarschijnlijk dat de ik de hoofdpersoon niet sympathiek kan vinden. Ik kan op sommige momenten zijn gedrag wel begrijpen, maar niet zo waarderen. Ik kan medelijden hebben met alle personages op het podium, maar leef toch niet echt mee. Daarin staat deze musical overigens niet alleen: dat gold ook al voor het boek en de film.
Stichting Beeldenstorm heeft na voorstellingen als ‘de Zevensprong’ met deze gewaagde voorstelling haar nek uitgestoken. Het resultaat mag er zeker zijn en verdient absoluut om bezocht te worden.
