Wie verwacht dat de reis in Duitsland begint heeft maar een beetje gelijk. Ute start met 3 liedjes in het Jiddisch. Israel, maar toch ook een beetje het Berlijn van 1920, en, zo sprak de zangeres, gelukkig ook weer van het Berlijn van nu.
Ook Frankrijk komt aan bod. Met 3 liedjes van de vlaming Jacques Brel, eindigend met een heel energiek Amsterdam, dat deels in het frans en deels in het engels wordt gezongen, maar ook met Edith Piaf. Milord krijgt een heel ander arrangement dan we gewend zijn, en ook hier laat Ute met de uithalen aan het slot zien tot welke vocale hoogstandjes ze in staat is.
Der Kanonensong is 1 van de belangrijke momenten tijdens het concert. Als ze bij dit nummer uit de Dreigroschenoper aangeeft wat de strekking is van het nummer, en dat het wat betreft de omstandigheden ook nu nog geschreven zou kunnen zijn is het stil. Totdat het nummer begint… Ze heeft duidelijk sympathie voor Kurt Weill, die naar Frankrijk en Amerika moest vluchten en daar toch anders moest leren componeren om succes te hebben. Brecht kan op minder sympathie rekenen, en wordt zelfs wat bespot: de enige marxist in Berlijn die een Mercedes reed, rijk geworden van de Dreigroschenoper-merchandise.
Ook Joni Mitchell blijkt tot de inspiratiebronnen van Ute Lemper te horen. Ook van haar zingt ze een paar liederen. En dan blijken er alweer anderhalf uur te zijn verstreken. Na elk nummer was het applaus al zeer lang geweest, en uiteraard wordt ze getrakteerd op een staande ovatie, die lang aanhoudt. Het is natuurlijk ook bedelen om de toegift, die gelukkig komt.
Deze toegift wordt een bonte mengeling van liedjes. Met Mackie Messer weer terug naar de Driegroschenoper, met All that Jazz naar Chicago, en met de Alabamasong andermaal Kurt Weill (al zullen velen bij de regel “Show me the way to the next Whiskey bar” uit dit nummer onmiddelijk Doors-herinneringen krijgen). Het is een mooie afsluiter van een indrukwekked concert.
En zo wisselt de zangeres liederen of blokjes af met anecdotes, algemene en persoonlijke. In het Duits, hoewel ze soms terugvalt op een Engels woord of een zin. Ze excuseert zich ervoor, maar juist het maken van dit soort niet-storende foutjes geeft de avond een zekere mate van ontspannenheid mee. Voeg daar de relaxte, vaak nachtclubachtige muzikale begeleiding aan toe, en je hebt zelfs in het Nieuwe Luxor nog een knus gevoel. Een nachtclub met een wereldzangeres.
Ute Lemper blijkt niet helemaal de onbereikbare diva die ik voor ogen had. Ze is soms geestig en soms kwetsbaar (als ze aangeeft dat ze haar moedertaal niet meer zo goed spreekt). maar nooit geeft ze het idee onbereikbaar te zijn. Waar het tijdens het concert natuurlijk om gaat is of het goed klinkt. En dat doet het zeker. Hoewel het frans en engels niet altijd even goed is te verstaan. En het blijft voor de echte musical-liefhebber jammer dat het musicalrepertoire beperkt blijft tot een versnipperde All That Jazz in de toegift.
