‘Vanavond in de kroeg’ is een concept waarbij (meestal) een dansvoorstelling wordt gecombineerd met een liedjesvoorstelling. Ditmaal gaat de dansvoorstelling “Truth or Dare” over drie meisjes die ‘Truth or Dare’ spelen. Maar met het openen van een kist krijgen ze een portie ellende uit een andere wereld over zich heen. De liedjesvoorstelling is opgebouwd met het repertoire van Jules de Corte, een singer-songwriter die zijn hoogtijdagen in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw had. Een schrijver, die ondanks voorstellingen als deze, en de voorstelling “Wij Nederlanders” van twee jaar geleden dreigt te worden vergeten.
De titel van de voorstelling wordt al een aantal jaren gebruikt, maar nu voor het eerst is het decor ook echt een kroeg. Tafeltjes en stoelen en een bar waar drank kan worden gehaald. Het eerste deel van de voorstelling, het liedjesprogramma, wordt dan ook tussen het publiek gespeeld. Al voor de voorstelling worden door de spelers aan de tafeltjes stukken tekst gedeclameerd, en zodra de voorstelling nemen ze plaats op de opengebleven stoelen en banken. Al bij binnenkomst tussen de deur en het theater zijn castleden te zien, herkenbaar aan zwart witte kledij en een zonnebril . Pas bij de start van het programma valt dat kwartje; Jules de Corte was natuurlijk blind, en droeg altijd een zonnebril. Wel een mooi moment om dat op dat moment te beseffen, want het doet je realiseren wat een goed observator deze man zonder zicht eigenlijk was. Vaak wat dromerig en idealistisch, soms ook scherp, en veelal over onderwerpen die nog steeds actueel zijn, al zullen we het nu op een andere manier benaderen.
De voorstelling is gevarieerd. Er wordt voornamelijk tussen het publiek gezongen, maar dan ook weer op steeds wisselende wijze. Dan ene keer staan de solisten op, terwijl de rest zingt, dan weer beweegt de hele groep door het publiek heen. Weer een ander nummer wordt frontaal voor de zaal gezongen, en, de meest opvallende setting, de (op het oog) jongste zanger staand op een van de tafeltjes, en de rest om het tafeltje (met gasten) heen.
Er wordt een gevarieerde lijst nummers gezongen: Natuurlijk ontbreekt ‘Ik zou wel eens willen weten’ niet; het enige nummer uit zijn repertoire dat naar ik vrees zal overleven, samen misschien met ‘Mijn boom’, een nummer van Kinderen voor Kinderen 9, met de wat naïeve dromerigheid die je toen in veel nummers kon terugvinden. Maar ook Het liedje van de wind, Kleine Anita, Honger en geweren of Als je overmorgen oud bent zijn prachtige liedjes die gezongen zouden moeten blijven worden. Zeker als het zo mooi gearrangeerd en uitgevoerd wordt als nu, want ondanks de (première)spanning die bij een aantal duidelijk te horen is, klinkt het prachtig. En waarom het ontroerende Romeo en Julio, jaren eerder geschreven dan Annie MG.’s Romeo en Julius en met dezelfde thematiek niet op gelijke wijze is opgepakt zal wel een raadsel blijven.
‘Ik zou wel eens willen weten’ is het enige nummer wat een beetje rare choreografie (of noemen we het staging) heeft. Het rare gehuppel van de drietallen die steeds een deel van de tekst voor hun rekening nemen stoort eerder, dan dat het wat toevoegt. Het is het enige smetje op de voorstelling, hoewel ik graag ook Hallo Koning Onbenul had gehoord.
Tijdens de pauze wordt de zaal opnieuw ingericht. De tafels gaan naar de zijkant, zodat in het midden het speelvlak ontstaat voor Truth or Dare. Moderne dans is wat buiten mijn comfort zone; ik vind het mooi of fascinerend (of niet natuurlijk), maar echt begrijpen doe ik het meestal niet. Bij “Truth or Dare” is dat niet anders. De omschrijving vertelt ons dat het gaat over drie meiden die zich wagen aan ‘doen durven of de waarheid’, waarbij ze in een andere wereld verzeild raken. Dat is wel terug te vinden. Er is een kist, en bij het openen ervan verschijnen een aantal karakters die niet bepaald in een mierzoete wereld zouden passen. Wat het zijn is niet echt duidelijk. De jongen heeft iets baron Samedi-achtigs (voodoo), vooral dankzij zijn kleding, de meiden hebben meer zombie achtige voorkomens. Vervolgens zien we een strijd, met geschuif met de kist, rondvliegend talkpoeder en steeds meer angstaanjagende vrouwen. Er verschijnt ook een engelachtige figuur; dat is althans een eigen interpretatie mede op basis van de muziek op dat moment.
De muziek wijkt behoorlijk af van het gedeelte voor de pauze. Waar de piano bij Jules de Corte centraal instrument was is deze bandopname voorzien van behoorlijke beats, en bliep en andere elektronische klanken. Passend wel, maar ook wel even wennen.
Ondanks dat ik het verhaal, wat er naar ik aanneem wel is, niet echt begrijp, fascineert de voorstelling me wel. Het ziet er goed uit , en de opperste concentratie die van de gezichten is af te lezen betaalt zichzelf daarmee uit. Daar doet geen gescheurde broek wat aan af.
De voorstelling is nog tot en met 1 februari te zien.
