De laatste dagen was het weer tijd voor de eindvoorstellingen van de Haagse musicalopleiding DAPA. Met twee eerstejaars, een derdejaars en een vierdejaars waren er dus vier voorstellingen te zien, elke dag in een andere combinatie. Helaas was het voor Musicalworld niet mogelijk alle voorstellingen te zien, en hebben we Honk!, een van de favorieten van de redacteur, en Bad Girls moeten missen. Gisteren was het (voor de tweede keer) de beurt aan Sweeney Todd en Serenade. De laatste is een toneelstuk, voorzien van muziek, maar de andere titels zullen de musicalliefhebber zeker bekend voorkomen. Een bonte verzameling van totaal verschillende stukken dus.
Sweeney Todd
Een stuk van Stephen Sondheim als eerstejaarsvoorstelling ligt niet meteen voor de hand. De meeste professionals moeten zich in allerlei bochten wringen om een stuk als Sweeney Todd te spelen. En dan ook nog eens pas na 1 jaar opleiding? Het resultaat mag ronduit verrassend genoemd worden. Deze (wat ingekorte) voorstelling is het zien en horen meer dan waard.
Nu is de benaming eerstejaars voorstelling niet helemaal eerlijk. In deze groep ziten ook een aantal leerlingen die vorig jaar ook een eerstejaars speelde, maar door de verandering in de opleiding kennelijk opnieuw zijn begonnen. Evengoed is er een puike prestatie neergezet om het inmiddels bekende verhaal van de onterecht verbannen barbier, die stiekem terugkomt om zijn vrouw en kind te zien, te vertellen. Een rechter had een oogje op zijn vrouw, en wist de kapper door misbruik van zijn positie uit te schakelen. De wat naïeve, enthousiaste Anthony die met hem mee komt, de pie-verkoopster Mrs. Lovett die hem vertelt dat zijn vrouw Lucy naar het gif heeft gegrepen, en dat de rechter nu voogd is van zijn dochter Joanna. Wraak op de rechter en zijn bode is het enige waar Todd aan denkt. Maar juist Anthony valt voor zijn dochter, voordat hij wordt weggejaagd door de rechter, en die liefde is wederzijds. En juist die ontwikkeling zorgt dat zijn wraakplan mislukt. En dan is er nog de reizende kapper Pirelli, die met zijn niet al te snuggere hulpje Toby, op Todd’s pad komt, en hem herkent. Het wordt de eerste moord, waar er nog velen zullen volgen.
Typische Sondheim-muziek, dus verre van simpel, vergt het uiterste van de spelers, en soms ook wat te veel. Dit wordt dan wel gecompenseerd met enthousiasme. Zeer sterk zijn de optredens van Sweeney Todd, Anthony en Joanna. Zeker die eerste, die qua leeftijd natuurlijk nauwelijks scheelt met de rest van de spelers, doet het opvallend goed. Opvallend is ook dat hij een Vlaamse tongval heeft, wat je bij de opleidingen in Tilburg wel vaker ziet, maar in Den Haag toch minder voorkomt.
Het decor is met podiumdelen, steigerdelen, en stuk achter de schermen om het resultaat van de scheerbeurten van Todd op te vangen, betrekkelijk eenvoudig. Daar staat tegenover dat de kostuums er werkelijk prachtig uit zien. Het fraaist is echter het totale podiumbeeld. De opening, in het donker, met zaklampen op de gezichten, waarin het verhaal wordt ingeleid bijvoorbeeld, is schitterend. Een techniek die later een paar keer terugkomt, al is het dan niet meer donker. Prachtig ook oogt de groepsscène na de woede-uitbarsting van Todd, als zijn oorspronkelijke plan is mislukt, en hij helemaal doordraait. Het inkorten heeft af en toe wel wat effect op de vertelling (zo vraag ik me af waar Toby is vlak voor de slotscène), maar het is over geheel genomen ook goed te volgen. Hieruit mag dus ook geconcludeerd worden dat het meeste goed te verstaan is (al is de volledige tekst bij meerdere stemmen door elkaar natuurlijk nooit helemaal te ontrafelen).
Sweeney Todd is dus een fraai visitekaartje, en hopelijk de aanzet tot veel meer moois.
Serenade
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat veel van de eigen stukken in de categorie ‘niet mijn ding’ vallen. Serenade is er ook weer zo één. Bij vlagen is de voorstelling wel grappig, maar in zijn verhaallijn nogal voorspelbaar, en in de kostuums zijn de spelers zo beperkt, dat het gevoel dat niet alles eruit komt wat erin zit sterk aanwezig is.Dat geldt ook voor het nogal uitvergrote spel, die bij de rollen hoort.
Serenade is oorspronkelijk een eenakter van de Poolse auteur Slawomir Mrozek. Hij schreef het veertig jaar geleden (twee jaar voordat Sondheim Sweeney Todd maakte). Het gaat over een vos die aankomt bij een kippenhok, en daar een serenade brengt aan de kippen. Drie kippen en een haan om precies te zijn, die uiteraard onderling nogal wat af kibbelen en kakelen. De vos slaagt er in twee van de kippen elk op hun eigen (totaal verschillende) manier uit de tent te lokken, al is er van uiteindelijk contact tussen hen geen sprake. De haan wijst ze tijdig terecht, maar wat doet hij als de vos in het bezit blijkt te zijn van het lint van een van de kippen.
Zoals vermeld is het verhaal niet bijster origineel of spannend. Je zou nog op zoek kunnen gaan naar de boodschap, die een fabel doorgaans in zich heeft, of misschien naar een revolutionaire ondertoon, omdat de schrijver natuurlijk destijds achter het ijzeren gordijn leefde, maar voor het verhaal hoef je de voorstelling niet te doen.
De rollen worden wel leuk gespeeld. De drie afstudeerders hebben elk nog wat toegevoegde liederen, jazzy en funky, met een vrij ondeugende ondertoon, die sterk worden uitgevoerd. De twee afgestudeerden die hen vergezellen, doen het met spelrollen. De bijbehorende dansjes zien er grappig uit, mede door de kostuums, maar zijn verre van bijzonder.
Toch is het vooral de toegift die indruk maakt. Het drietal gaat zonder kostuum (nou ja, met andere kleding) los op de muziek van Michael Jackson, en dan zien we echt wat ze in huis hebben. Dat zag er goed strak uit.
De heer uit het gezelschap gaan we terugzien in Jeans komend seizoen, of de dames al iets hebben is mij niet bekend. Van deze definitieve punt achter de opleiding mag met dit laatste gezamenlijke optreden ook zeker een uitroepteken worden gemaakt.
