In Nederland zijn sinds een aantal jaar de sprookjesmusicals van Van Hoorne Theaterproducties te zien. Het zijn vaak grove bewerkingen van de oorspronkelijke verhalen, waarbij vooral het bloedvergieten is geschrapt, en dus vooral voor de jongste bezoekertjes minder eng zijn gemaakt. MusicHall is een samenwerking aangegaan, en brengt een aantal van deze voorstellingen nu ook in België. In deze paas- en voorjaarsvakantie zijn een vijftiental uitvoeringen te zien van Doornroosje, te beginnen in Antwerpen, waar de voorstelling afgelopen zaterdag in première ging.
Doornroosje wordt gepromoot als een totaalbeleving, waar je zelf ook wat voor kunt doen. Thuis je kind al verkleden bijvoorbeeld. Je kunt daar zelfs een prijs mee winnen. En na de voorstelling op de foto met de mensen uit de cast. Natuurlijk is de kans op een prijs minimaal gezien de zaalgrootte, maar voor de ‘meet en greet’ achteraf wordt voldoende tijd genomen om iedereen de kans op een foto te geven. Ondanks de kleine cast blijft de voorstelling ook nog redelijk overeind als je veraf zit, hoewel de kinderen (en hun meelevende ouders) op de voorste rijen natuurlijk meer worden meegezogen in het verhaal. Dit valt vooral op als er actie in de zaal wordt verwacht, want in Doornroosje moet het publiek ook een aantal keren meedoen.
Doornroosje is zeker niet het sterkste script uit de Van Hoorne bibliotheek. Hoewel de bekende elementen uit het sprookje in de voorstelling terugkeren, zijn de aanpassingen allesbehalve logisch. Natuurlijk draait het in Doornroosje om een koninklijke geboorte, en een fee die kwaad is dat ze niet is uitgenodigd. Er is in deze bewerking één goede fee, Fabiola. Haar zus Fien is een slechte fee, en zij is getrouwd met de extreem domme Titus, die door Fien flink onder de duim wordt gehouden. Althans, ze doet haar best. Als Fabiola Doornroosje alle goed toewenst, wordt ze door Fien onderbroken. Ze wenst dat Doornroosje op haar 21e verjaardag zich aan een spinnewiel prikt, in slaap valt en nooit meer wakker wordt. Omdat wensen van andere feeën niet ongedaan gemaakt kunnen worden, buigt Fabiola de wens om, maar wel op zo’n manier dat de eerste 21 levensjaren van Doornroosje er ook al niet leuker op worden. Doornroosje zal honderd jaar slapen; dan kan ze worden wakker gekust door haar eerste liefdeskus. Gevolg is dus dat als ze voor haar 21e wordt gekust, dit sprookje anders gaat eindigen. Hoe verzint zo’n fee een dergelijke constructie? Doornroosje mag dus jarenlang het kasteel niet uit, en weet zelf niet waarom. Een oplossing die ook een beetje raar is, want het kussen van een slapende vrouw die je nooit eerder zag kan toch geen echte liefdeskus zijn. Gelukkig voorziet het script in een toevallige ontmoeting met een prins van een nabijgelegen koninkrijk als Doornroosje 18 is, zodat dat toch nog goed gaat komen.
Een beetje vreemd is ook de publieksinteractie op het moment dat Titus en Fien een spinnewiel gaan betoveren. Als publiek wordt je toch geacht op de hand van Doornroosje te zijn, en niet ervoor te zorgen dat Doornroosje iets verschrikkelijks overkomt.
Hoewel er op het hof naar hartenlust gedanst wordt, en er zich ook leuke situaties voordoen, is het in felgroen geklede slechte feeënechtpaar die het meeste opvalt. Vooral Titus, die deuren tegen zich aankrijgt, lekker uit zijn neus consumeert, niet veel snapt, en zijn hart op zijn tong heeft, heeft de lachers op zijn hand. Dat zijn vooral de jongste bezoekers, hoewel de combinatie van oprechtheid en een verre van ideaal huwelijk ook voor volwassenen geestige opmerkingen oplevert. Fien is vooral een wraakzuchtig kreng met gemene plannetjes. Niet zo heel dom; alleen als ze zich als een ander voordoet heeft ze wel moeite haar negatieve gevoelens te verbergen, waardoor ze zich continu verspreekt. Laurenz Hoorelbeke en Maja van Honsté weten de kinderen te pakken als dit bizarre duo. De andere rollen blijven vrij kleurloos (zeker vanaf het balkon), al weet Thomas van Goethem nog wel te vertederen als de wat verlegen prins. De cast zingt voortreffelijk, met als uitschieters Anne van Opstal als Doornroosje en Elke Buyl als Fabiola.
Dat het meedoen niet voor alle volwassenen is weggelegd zal niet verbazen. Ondanks de grappige chantage met de ‘voorbeeldfunctie’ die je als ouder hebt. Soms wordt er ook wel wat veel gevraagd. Meeklappen en springen is fysiek nog wel mogelijk, maar je op het balkon als volwassene achter je stoel verstoppen? Je kunt er als je normaal zit je kont al niet keren… Maar het meedoen en meeleven levert ook het hoogtepunt van de show op. Als Titus doet alsof hij de prins is en dreigt Doornroosje te kussen zwelt de herrie uit de zaal aan, om weer af te nemen als hij weer wat afstand neemt. Het wordt weer luider als de lippen elkaar naderen. Uiteraard herhaalt zich dit een aantal keer, en dit alles zonder gebeurt zonder enige instructie.
De cast heeft slechts twee weken gehad om deze voorstelling zich eigen te maken, maar dat is niet te merken. Enkele scènewisselingen liepen niet helemaal soepel, maar dat was vooral aan het moeizaam draaien van decordelen te wijten. Het decor is simpel maar efficiënt. over de breedte van het podium is het koninklijk kasteel te zien, met in het midden een dubbele deur, en erboven een ruimte met veel glas waar uiteindelijk de belangrijkste momenten van het verhaal plaatsvinden. De zijkanten kunnen naar binnen draaien. Dan is links het groen ingerichte huis van Fien en Titus te zien, en rechts het roze van Fabiola.
De uptempo-liedjes van de voorstelling liggen goed in het gehoor, de ballads missen eigenheid en zijn aan de slappe kant. Natuurlijk moet je bij liedjes in dit genre al snel denken aan de Studio 100 liedjes van K3 of hun televisieprogramma’s. Deze musical is echter nergens te vergelijken met de musical die Studio 100 maakte van Doornroosje, die vele malen grootser was en een veel beter script had, maar ook bedoeld was voor een iets oudere doelgroep.
Doornroosje is de eerste van vier genoemde sprookjesvoorstellingen die MusicHall gaat maken op basis van Van Hoorne producties. Ook Assepoester (nu te zien in Nederland), Sneeuwwitje (volgend jaar in Nederland) en Roodkapje (de eerste van de hun sprookjesmusicals) zijn aangekondigd. Het is jammer dat niet is begonnen met Roodkapje, dat een veel interessante bewerking en betere muziek heeft,. De amateurs van Event Team hebben er vorig jaar nog een uitstekende voorstelling van gemaakt.
De combinatie van de kleinschaligheid van de productie en de grootte van de zalen waar deze speelt houdt de voorstelling betaalbaar, zou je zeggen. Toch kost een kaartje voor Doornroosje al snel 30 euro, waar eenzelfde voorstelling in (kleinere) Nederlandse zalen ongeveer 20 euro kost. Dat is een prijs die beter past bij het gebodene.
Na de voorstelling blijken de jongste bezoekertjes uitgelaten. Ze staan blij en braaf in de rij om met de cast op de foto te gaan. Daar zij de doelgroep zijn is de belangrijkste missie toch geslaagd, hen een leuke dag bezorgen. En voor de volwassenen die er echt in slagen het verstand op nul te zetten is deze voorstelling geen straf.
