De eerste voorstelling in de rij van DAPA presentaties was Annie, gespeeld door de derdejaars, samen met de kinderen van Kids On Tour. Voor de derdejaars is het, mits ze slagen natuurlijk, de laatste voorstelling van hun opleiding. De voorstelling was razendsnel uitverkocht, en wij waren daarom niet in de gelegenheid erbij te zijn. Gelukkig zijn er na de presentaties nog een aantal besloten voorstelling geweest, en waren wij tijdens de allerlaatste alsnog in de gelegenheid Annie te zien, in een ‘echt’ theater in Naaldwijk.
Annie is een buitengewoon geslaagde voorstelling. Vanaf het moment dat je binnenkomt in de zaal, en de kids half onder en tussen het doek de zaal in ziet kijken en onderling (onversterkt) hoort keuvelen zit de stemming er goed in. Als het doek opent en we een inkijk krijgen in het weeshuis helemaal. De kinderen worden zwaar afgebeuld door bazin miss Hannigan, die zonder een fles de dag niet echt door weet te komen. Ze heeft ook zoveel met deze brutale kinderen te stellen dat je je kunt afvragen wat de oorzaak en wat gevolg is van de beroerde verstandhouding. In dit weeshuis zit Annie, ooit achtergelaten door haar ouders als baby. Ze ontsnapt uit het weeshuis om haar ouders te zoeken, maar deze poging levert alleen het contact met een zwerfhond op. De hond zien we pas weer terug aan het einde van de voorstelling. Al snel wordt ze naar het weeshuis gebracht. Precies op tijd om het bezoek van Grace mee te maken, die een weeskind zoekt om de kerstdagen door te brengen bij miljardair Oliver Warbucks, niet omdat hij dat echt wil, maar om wat slechte pers te compenseren. De klik met Annie is er onmiddellijk, en zeer tegen de zin van Hannigan is zij de uitverkorene. Hoewel Warbucks in eerste instantie niet enthousiast is – weeskinderen zijn jongens – smelt ook hij al snel voor de bijdehante Annie. Zelfs de president is onder de indruk van het spontane meisje. Maar zal zij haar ouders nog terugvinden, als ook Warbucks alles op alles zet in de zoektocht?
Als je aan Annie denkt, denk je waarschijnlijk automatisch aan de bekende liedjes als Tomorrow en Hard Knock Life. Die herkenning zit ook zeker in deze versie. Toch voldoet met name Annie zelf niet aan het plaatje. Het rode jurkje is in geen velden of wegen te bekennen. Sterker, Annie wil niet eens een jurk dragen. Ook is er een tijdsprong gemaakt, van de grote depressie naar het nu. De daklozen in de voorstelling hebben hun verwijten dus gericht naar ex-president Trump, en de president is… een vrouw. Niet alles hoeft natuurlijk waarheidsgetrouw te zijn, het moet ook passen op de mogelijkheden binnen de cast. Dat laatste betekent ook dat Warbucks wordt gespeeld door DAPA-coryfee Ferry Hogeboom.
De voorstelling is een feestje. Annie wordt mooi vertolkt, maar ook de medebewoners van het weeshuis spelen hun rollen leuk, vol enthousiasme en behoorlijk brutaal. Grace is erg charmant en lief, en ook de slechteriken van het stuk (naast Hannigan ook haar neef en zijn aanhang) worden met een lekker vette knipoog gespeeld. De president heeft ook de nodige humor, zeker waar het de reacties betreft als zij binnenkomt. Er zitten een aantal strakke, fijne dansnummers in, die als ensemble fraai worden uitgevoerd. Het televisieprogramma, inclusief parodie op de zangeressen, is daarbij een van de hoogtepunten.
De voorstelling die ik zag was de allerlaatste, en werd afgesloten met de mededeling die de derdejaars met vreugde werd ontvangen. Iedereen geslaagd. Het DAPA-nest kan na drie jaar worden verlaten.
