In Vlaanderen is het gesubsidieerde musicaltheater op sterven na dood. Ook Promitheus zag de aanvraag afgekeurd worden. Maar toch weet dit gezelschap ons te verrassen met een nieuwe voorstelling: Songs of the Fallen. Deze oorspronkelijk Australische musical is cabaretesk van aard, en gaat over het leven van Marie Duplessis, een beroemde courtisane, die ook de inspiratie vormde tot de opera La Traviata van Guiseppe Verdi en de musicalfilm Moulin Rouge van Buz Luhrmann.
De voorstelling is een voorstelling in een voorstelling. De cast, bestaande uit 1 dame en twee heren, spelen dat ze een stuk spelen. Mira Delbaen speelt Marie Duplessis. De heren spelen alle andere rollen, waarbij Dieter Verhaegen naast de verteller-rol ook Alexandre Dumas en dokter Kolff Speelt, en Rudi Giron de andere rollen, en blaast zelfs ook nog een muzieknootje mee. Dienstmeid Clothilde komt daarvan het vaakst terug, maar ook nagenoeg alle minnaars zijn voor zijn rekening. De cabareteske inslag betekent ook dat de vierde wand wordt doorbroken. Een van de mensen uit het publiek, we/ze noemen hem Jacques, wordt regelmatig aangesproken, en voorzien van de boodschap van de voorstelling.
Met een reuze vaart, alles moet tenslotte in 1 uur en 25 minuten, vliegen we door het leven van deze jonge vrouw. Hoe ze, levend op wat appels, in contact komt met een rijkere man, en hoe dit leven snakt naar meer. Dat ze ziekelijk wordt, verslaafd raakt aan luxe, en zo als courtisane in haar levensonderhoud voorziet, zo goed en zo kwaad als dat kan. Maar ondanks de vaart gebeurt er weinig echt concreets. Natuurlijk komen er wat vreemde mannen langs, en is de liefde voor Alexander Dumas, die dan weer geen stuiver heeft, een boeiend intermezzo, maar hier zit dan juist weer het concept wat in de weg, zodat dit ook niet echt ontroert. En de grappen zijn dan ook weer niet zo sterk en zo frequent dat je buldert van het lachen. Een stuntelige seksscène, een rare man op een minifietsje, het is fysieke komedie die wel een glimlach op je gezicht tovert; sommige verwijzingen naar het heden, of naar de andere voorstellingen rond Marie zijn scherp en grappig, maar voelt niet compleet.
Muzikaal is er een hetzelfde euvel; de meeste uptempo songs zijn weinig boeiend; de beste nummers zijn de ballads. En juist die wordt dan weer afgebroken: “Zo Klef”, met een klein conflict tussen de acteurs als gevolg.
Grappig is dat de voorstelling geen budget heeft, en er dus een pianist uit de zaal moet komen. Chance dat er nog een professional in de zaal zat, ene Pietro (Ramman), die wel het geld voor zijn ticket terug wilde hebben. Grappig zijn zeker ook meerdere verwijzingen naar het heden. “Dit is een musical. Ja ik durf het nog zeggen.”, Sushi van Deliveroo, of de Dag Allemaal. Ook enige sneren richting Nicole Kidman pakken grappig uit. Het spelen met accenten levert een wisselend resultaat op. Mira Delbaen opent met een Frans accent, maar schakelt over op het Vlaams. De minnaars spreken allemaal wel met een Frans accent, behalve Franz Liszt, die een vet Duits accent heeft. (Niemand weet hoe Hongaars klinkt). En doorgaans wordt al het Frans door de verteller dan weer vertaald. Ook hier soms grappige opmerkingen, maar in zijn totaliteit weet het niet genoeg te boeien. Geinig is dat een opmerking van Plato in het Grieks dan weer niet wordt vertaald.
Als Jacques wat te drinken wordt aangeboden, gaat dit gepaard met de tekst “Ge gaat de show niet uitzien zonder alcohol”, en later verzucht ze, “Dit is de slechtste ever.” Wie ooit Nederlandse komedieseries op tv, weet dat het dan wel heel slecht moet zijn. Zo beroerd is de voorstelling niet, maar tegelijkertijd ook weer niet grappig genoeg om die opmerkingen toch een beetje pijnlijk te maken.
Na eerdere prachtige voorstellingen die een stuk serieuzer van toon waren, heeft Promitheus nu een komische in huis gehaald. Hoewel de voorstelling zeker leuke momenten had, stelt deze in zijn geheel toch teleur. Er zijn te weinig echt grappige momenten, en de mix van drama en komische uitbarstingen weet niet echt te bruisen. Laten we echter hopen dat, ook zonder subsidie, dit gezelschap weer met een nieuwe voorstelling gaat komen. We blijven deze met vertrouwen tegemoet zien.
Wie het met zijn of haar eigen ogen wil aanschouwen kan de voorstelling nog bekijken op:
12 maart 2017, 15u en 20u30 in Fakkeltheater, Zwarte Zaal (avondvoorstelling met alternate Saïn Vantomme in de rol van Marie)
30 en 31 maart 2017, 20u: 30CC, Wagehuys, Leuven
22 april 2017, 20u: Tinnenpot, Becketzaal, Gent
