We Want More!

Twintig jaar later houdt het koor Women’s World een reünie. Net voor de doorbraak was het koor uiteengevallen, vooral omdat één van de leden toen spoorloos verdween. En uiteraard is niet iedereen zonder kleerscheuren door die twee decennia gekomen. Allereerst de dirigente van toen: zij heeft een beroerte gekregen, en zit in een rolstoel. Ook komt niet alles meer even helder uit haar mond. Vooral bekende uitdrukkingen krijgen bij haar een typische twist. Petra Laseur speelt deze rol prachtig. In het koor zitten een aantal nogal opvallende types. Edda (Elise Schaap) is wel het meest aparte portret. Labiel, verliefd op het destijds verdwenen koorlid, en heel wisselende stemmingen, wat ook nog eens tot verrassende songs leidt. AnneMarie Jung speelt Ankaat, die haar probeert te beschermen. Ze is ook nog eens een moeder van zeven, en heeft nog steeds dezelfde roze trui aan van 20 jaar geleden. Floor (Angela Groothuizen) is naar Amerika vertrokken, en heeft daar naam gemaakt. Shireen (Peggy Vrijens) heeft een (gebrek aan) solozangcarrière, en probeert haar in eigen beheer uitgebrachte cd te slijten, natuurlijk met een slap fout sexy nummer. Wimie Wilhelm heeft als Dolores een pittig leven van stimulerende middelen achter de rug, en zo klinkt ze ook (een beetje Marianne Faithful op leeftijd). Verder houdt ze wel van een beetje stangen. En dan bestaat de vrouwencast verder nog uit Tina de Bruin, die als Nadine heeft gezorgd dat dit reünie-feestje kon plaatsvinden, maar niet echt krijgt wat ze verwacht, en Sietze van de Ster, die als producente voor velen de bitch van het stuk is, en drie jongeren, die de show een beetje moeten opfleuren: Ester Lindenberg, Emma van Muiswinkel en Rosanne de Wijs. De enige man in het gezelschap is Rop Verheijen. Nou ja, man, als stylist Gerco is hij een verschrikkelijk overdreven nicht. Maar er komt nog wel een grote verrassing uit zijn hoed, een verrassing die sterk wordt gespeeld.
Veel karakters, veel verhaallijnen, maar rommelig wordt het alleen als dit de bedoeling is. Natuurlijk verandert het podium een aantal keren in totale chaos, als een van de spelers het op de heupen krijgt. Bijna twee uur voorstelling aan één stuk kan een lange zit zijn, maar daar heb je bij We Want More geen last van.
De songs worden meestal sterk vertolkt: Non, je ne regrette rien, en Purple rain met een grote rol voor enkele individuen zijn toppers, maar zeker ook de samenzang in bijvoorbeeld God only Knows en Always on my mind mag er zijn. Prachtig is ook de bewerking van Madonna’s Like a prayer, terwijl bijvoorbeeld Crazy Horses het vooral van de energie moet hebben. Twee nummers vallen minder in de smaak: de eerste versie van Lady Marmalade, maar dat hoort bij het script, en I’m so excited, dat toch behoorlijk wat valse noten kent. In de reprise klinkt het nummer wel een stuk beter. 
Op de poster zien we de omschrijving hilarisch staan: dat lijkt me niet helemaal de juiste omschrijving. He suggereert dat We Want More! een dijenkletser zou zijn, en dat is de voorstelling nu net niet. Slechts bij de enorme uitvergrotingen van enkele karakters past die omschrijving, en dat zijn nu net niet de hoogtepunten in deze voorstelling.  Maar de humor in de voorstelling is zeer divers, soms grof of ordinair, maar veelal met een pijnlijke achtergrond. De verbastering van de uitspraken door Mia bijvoorbeeld zijn grappig, maar de oorzaak maakt het pijnlijk. Dat geldt ook voor de vele verledens van de karakters. We Want More speelt slechts tot eind juni en tourt door een groot gedeelte van Nederland.