We zijn er(bij) geweest

Het eerste jaar wordt op de Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater afgesloten met een eindvoorstelling, net als dat voor de latere jaren geldt. Dat is dat eerste jaar natuurlijk extra spannend, en dat blijkt vooral uit de ontlading bij het slotapplaus. Een zeer onderhoudende voorstelling zit er dan op.
De klok speelt een belangrijke rol. Als we binnenkomen blijkt het podium voorzien van dranghekken vol klokken, de vloer bevat een wijzerplaat, maar de belangrijkste klok wordt door 1 van hen vastgehouden. De tijd: 5 voor 12. Ook horen we tijdens de voorstelling de klok geregeld doortikken, en worden we zelf zowaar wat nerveus.
Het is donker als de voorstelling begint. 17 studenten horen we vooral over de dingen die ze willen nog willen doen. Een “Man bijt hond”-scene volgt,  en zet de toon in een revueachtige voorstelling, met fragmenten die dan weer serieus of poëtisch zijn, maar meestal een komische insteek hebben. Als rode draad zien we onder andere een vrouw op zoek naar haar broer, een vrouwe die een man probeert te vinden via een ‘mannenbank’ en een cursus ‘Sorry zeggen’. Sorry is ook het thema van een medley (in het Nederlands) die met ‘Sorry seems to be the hardest word’ en ‘Hard to say I’m sorry’ serieus en in origineel thema begint, maar met ‘Money Money Money’ en ‘YMCA’ swingend vervolgt. Ja inderdaad, dat je met SORI niet helemaal juist spelt wordt ook op het podium geconstateerd.
Een indrukwekkende scène is die van twee jongens met een verschillende levenshouding, de ene met een opvoeding op basis van religie, de ander met een atheïstische, vrije. Mede ook door het vervolg, met een toch verrassende ontwikkeling.  Een ander moment dat we wel even moeten slikken is de scene waarin een meisje terugkeert uit de afkick-kliniek.
Verrassende prop is de kroket. Niet erg warm ogend wordt deze toch nog genuttigd, en blijkt in de tweede akte nog steeds niet uiteengevallen. Maar uiteraard staat niet de snack, maar de groep in de schijnwerpers. Een eerstejaars voorstelling is de eerste kennismaking met de artiesten van de toekomst: een groep waarvan een aantal het wel gaan redden in de harde theaterwereld, en andere niet. Jongeren die nog ruim twee jaar te gaan hebben. Onder de 17 bevinden zich al een aantal persoonlijkheden, met soms uitgesproken sterke punten. Zo horen een meisje met een waanzinnige soulstem en hebben we geen enkel probleem met de stripact bij het vliegvelddetectiepoortje. Toch zijn de meest indrukwekkende prestaties groepsprestaties. In samenzang klinkt deze groep waanzinnig. Als ze worden begeleidt door de enthousiaste pianist (of gitarist) Billy Maluw, maar vooral als ze het volledig zonder begeleiding doen. A-capella, in de eerste akte klinkt het al mooi, in de tweede akte is het mogelijk nog fraaier en ontstaat er niet alleen kippenvel, maar is er, net als lokaal in het land tijdens buien, in de ogen last van wateroverlast.
Of deze groep denkt het derde jaar te gaan halen valt misschien af te leiden uit de afsluiting van de voorstelling. Het ‘eind der tijden’ valt tenslotte in hun tweede jaar. “We zijn er geweest” is een mooie mengeling van ernst en humor, van kleine en grote scènes, met als hoogtepunt de ensemblenummers, waarin aardig gedanst en geweldig wordt gezongen. Wie nog wil kijken kan nog terecht in het Ostadetheater in Amsterdam tot en met zondag. Zondag is een matinee die drie uur begint. Wie een van de andere avonden wil gaan kan beter de aanvangstijd navragen. Volgens de flyers is deze acht uur, maar deze eerste voorstelling begon een kwartier later omdat er ook elders kwart over acht was gecommuniceerd.