Waarom zou je veranderen wat zich heeft bewezen. Vive La France 2 gaat door waar de eerste ophield. Een enkele song keert terug, maar over het geheel is het toch een nieuwe bloemlezing uit de Franse muziekgeschiedenis. De focus ligt hierbij wel heel erg op de echt klassieke songs, de echte Franse chansons, waarbij op één artiest na, de meest recente songs “Ella elle’a” en “Ne Partez Pas Sans Moi” zijn, allebei van eind jaren tachtig.
Niet alleen de muzikale insteek lijkt nauwelijks gewijzigd, ook het decor biedt weer een blik op de Eiffeltoren. Niet gek, het symbool staat ook op menig elpee of CD met dezelfde titel. Ook de Franse driekleur is door belichting soms in beeld. Uiteraard vraagt een voorstelling om een flinke dosis liedjes die de mensen verwachten, waarbij niet bij elk lied gedacht wordt: Zat deze de vorige keer er niet ook al in.
De cast krijgt gelegenheid genoeg om te laten zien waar ze goed in zijn. Zo horen we Renéé van Wegberg schijnbaar zonder adem te halen “La Valse a Mille Temps” zingen, en klinken de heren ook perfect. Het verschil tussen hen kan bijna niet groter zijn. Philippe Elan is een uitstekende zanger, maar vooral een zanger pur sang, terwijl Rolf Koster ervan geniet een showman te zijn. Dat levert een merkwaardige “Tous le Meme”, maar vooral ook een buitengewoon grappige “Paroles Paroles”, waar hij de macho-rol van Alain Delon flink aanzet. Al laat hij zich bij het serieuzere werk ook zeker niet onbetuigd.
Afgaand om wat er aan niet-genodigden in de zaal zat is deze voorstelling precies geschikt voor de doelgroep. De wat oudere Nederlander, die een hoop van de songs van vroeger kent, of misschien nog via zijn of haar ouders. Salvatore Adamo, Jacques Brel (een beetje Vive La Wallonie) is deze voorstelling ook wel, Juliën Clerc, Yves Montand en Johnny Halliday. Er is een selectie gemaakt uit echt bekende nummers, al zijn het soms Engelse of Nederlandstalige versies die we beter kennen, en wat onbekender werk van de grote namen van het Franse chanson. De ballad heeft daarin uiteraard een belangrijk aandeel. Meeklappen kan wel bij bijvoorbeeld “Non Non Rien á Changé”, dat in de openingsmedley zit en bij “Les Lacs du Conemara”; meezingen en knippen met de vingers wordt een enkele keer gestimuleerd. Dat is bij een jazzy bewerking van “Ella elle’a”, dat in dit arrangement toch wat kracht mist en zo een van de weinige zwakke punten in de voorstelling wordt.. Andere bewerkingen, met name songs die nu door het andere geslacht worden gezongen, zijn uitstekend, met als topper de bewerking van “Papaoutai”. Samen met de twee muzikanten en met zichzelf dankzij een stukje techniek zingt Renéé van Wegberg een kampvuur-achtige versie, met een subtiele beat van de cajon, een trommelkistje.
Met de bewerking van Stromae als één van de hoogtepunten is het jammer dat er toch niet iets meer recent werk in de voorstelling zit. Had Stromae niet mooi ingeleid kunnen worden met “La tribu de Dana”. Vraagt de grappige insteek van Rolf Koster niet een beetje om een fragmentje uit “Dur dur d’etre bébé”. En zijn “Desenchantée” en “Moi Lolita” niet eveneens klassiekers die Renéé van Wegberg ook had kunnen zingen. En is de wat hese stem van Philippe Elan niet prima geschikt om iets te doen met al die Franse musicalsongs die destijds ook grote hits werden. Zelfs Patrick Bruel, vorige keer nog wel met een lied van de partij, is ditmaal van de songlijst verdwenen.
Vive la France 2 is dus precies wat je verwacht. Een aantal topzangers die bekende en iets minder bekende Franse chansons van vroeger zingen. Een enkele keer met een kleine toelichting, maar meestal gewoon als lied. Een persoonlijke noot krijgt “Une fille, une enfant”, dankzij de ervaringen met haar kind waar Renée van Wegberg tijdens de vorige reeks zwanger was. Wat kleine grapjes, zoals als de spelers schijnbaar even niet weten wat er moet komen, en En nu? Zeggen. Om vervolgens “Et maintenant” in te zetten. Wie van Franse klassiekere chansons houdt heeft dus een geweldige avond. En voor de musicalliefhebbers nog een nieuwtje: Rolf Koster is volgend seizoen samen met Renée te zien in Liesbeth de musical.
