Als een productie wordt aangekondigd en alleen de namen van de creatives worden genoemd ga je je toch wel zaken afvragen. Is de cast niet goed genoeg? Willen de spelers anoniem blijven? Het is het geval bij de nieuwste versie van “West Side Story”, een internationale productie die door het Rotterdamse Luxor-theater naar Nederland is gehaald. Slechts 5 dagen lang is iedereen weer in de gelegenheid deze musicalklassieker over de strijd tussen twee jeugdbendes te aanschouwen. Een internationale cast speelt de voorstelling in het Engels. Net als bij sommige operavoorstellingen zou er boventiteling aanwezig zijn, maar door problemen moest deze première het zonder doen. Wel werden er Nederlandse samenvattingen van het verhaal uitgedeeld. Handig voor wie het verhaal nog niet kent, of als geheugensteun.
Als Jet-leider Riff voor het eerst zijn mond open trekt lijken we beland in een Allo Allo aflevering. Hij is voorzien van een wel erg Duitse tongval. Het hebben van een accent geldt voor meerdere spelers in de show, maar went als de voorstelling vordert. Het komt de verstaanbaarheid echter niet ten goede. Overigens is de kwaliteit van de zang over het geheel genomen prima in orde, en wordt alleen overtroffen door de danskwaliteit. Als in de openingsact de rivaliteit tussen beide bendes wordt uitgebeeld gaat het er elegant en soepel aan toe. Echt stoer komt het niet over, maar mooi is het zeker wel.
Tony heeft een fraaie zangstem, maar qua persoonlijkheid is het niet eenvoudig te geloven dat Maria als een blok voor deze jongen valt. Dat hij een leider was van de Jets en door Maria verandert is een vredesduif is evenmin erg geloofwaardig. Deze knul is waarschijnlijk altijd al een beetje soft geweest. Toch vergeet je dit onmiddellijk als je hem “Maria"hoort zingen. Waar velen deze klassieker tot een draak van een nummer weten te vervormen staat het lied bij hem als een huis. Maria’s verleden is minder duidelijk, en ze weet zowel qua spel als qua zang te overtuigen. Met deze twee acteurs heeft de musical dus een zangtechnisch heel sterk duo te pakken. Belangrijke bijrollen zijn weggelegd voor Riff en Bernardo, die hun rol van heethoofd heel sterk neerzetten.
Anita, de geliefde van Bernardo, heeft een heel sterk, beetje schreeuwerig stemgeluid. Dit werkt goed in America, waar ze dan wel weer de naar Puerto Rico smachtende collega wegblaast, maar met dezelfde stem helpt ze het subtiele duet met Maria behoorlijk om zeep.
Vlak voor de pauze gebeurt iets merkwaardigs. Een groots ensemble-stuk, wat met diverse melodielijnen en vrijwel iedereen op het podium lijkt de pauze aan te kondigen. Maar niets is minder waar. Ook het dramatisch aflopende gevecht wordt nog voor de pauze afgewerkt, waardoor je een beetje in mineur de pauze ingaat. Bewuste keuze of niet. Volgens de theorie uit “Miss Kaandorp” hebben ze een hoop drankomzet gemist.
Het decor waarop één en ander plaatsvindt is sober. Links en rechts de geraamtes van een New Yorkse achterbuurtstraat, met de bekende balkons en brandtrappen, en op de achterwand ruimte voor projecties, die de locatie soms wat verduidelijken. Meer is ook niet nodig. Het mooiste beeld is bij het sluiten van het doek aan het einde van de show, als het kleine wanna-be-Jets-meisje Anybodys er vlak voorstaat en er enorm wordt uitgezoomd op de stad. Hoe nietig kun je zijn.
De vorige versie van West Side Story in Nederland, gebracht door Starlight Productions, werd verguisd. De enige overeenkomst met die voorstelling is dat dezelfde acteur Lt. Shrank speelt. Deze voorstelling is niet briljant, maar een verademing vergeleken met zijn voorganger. Het zwakke punt is het gebrek aan overtuigend drama. Je leeft niet echt mee met de hoofdrolspelers; de traanbuisjes hebben het rust. Een gevolg hiervan is dat de hoogtepunten van de show de vrolijke noten zijn, en dat beide kampen er dus 1 hebben. Dan gaat het natuurlijk om het overbekende America van de Puertoricanen en de song waar de spetters van afvliegen, “Gee officer Krupke”. Deze laatste is voorzien van een buitengewoon creatieve choreografie, waar de spelers met groot enthousiasme invliegen.
De jonge cast bevat genoeg leden met potentie. Er is ietwat neiging tot overacting, maar het enthousiasme en de kwaliteit is er zeker. Met al zijn plussen en minnen blijft toch een goede voorstelling over. Wie"West Side Story” eens wil zien valt zich zeker geen buil aan deze voorstelling.
En omdat deze moeilijk te vinden is: de volledige rolverdeling.
De Jets
Josh Young (Tony)
Karl Wahl (Riff)
Sara Dobbs (Anybodys)
Graham Kurtz (Jet man: Geetar)
Jeremy Dumont (Jet man: Arab)
Chad Seib (Jet man: Diesel and u/s Tony)
Sean Patrick Doyle (Jet man: Baby John)
David Morrison (Jet man: Snow Boy)
Adam Lendermon (Jet man: Big Deal)
Brett Leigh (Jet man: Action)
Justin Braboy-Hapner (Jet man: Tigar and Swing)
Kimberly Wolff (Jet woman: Graziella)
Lauralyn McClelland (Jet woman: Velma)
Shayna Harris (Jet woman)
Jacquelyn Scafidi (Jet woman)
Vanessa Russo (Jet woman)
De Sharks
Kirsten Rossi (Maria)
Oscar Loya (Bernardo)
Natalia Zisa (Anita)
Julian Alvarez (Shark man: Chino)
Tony Guerrero (Shark man: Pepe and u/s Bernardo)
Stanley Martin (Shark man: Indio and u/s Chino)
Christopher Perricelli (Shark man: Luis and Dance Captain)
Samuel Ladd (Shark man: Anxious)
Gabriel Canett (Shark man: Nibbles)
CJ Tyson (Shark man: Moose)
Julie Craig (Shark woman: Rosalie and u/s Maria)
Oneika Phillips (Shark woman: Consuelo)
Nicole Chantal de Weever (Shark woman: Teresita)
Marla Mcreynolds (Shark woman: Francisca)
Tanairi Vazquez (Shark woman: Estella)
Maria Francesconi (Shark woman: Margarita and Swing, u/s Anita)
En de rest:
Stephen Johnson (Lt. Schrank)
Eric Hoffmann (Off. Krupke)
Herman Petras (Doc)
Stuart Dowling (Glad Hand)
