Het zijn flinke afstanden die onze reporter moet afleggen om bij een voorstelling van KotéKoer te komen. Toch doet hij dat wanneer hij kan, en ook nog eens met hoge verwachtingen. Resultaten uit het verleden hebben hier voor gezorgd, met als meest recente eerdere voorstellingen een super Soho Cinders en een geweldige Carrie. Deze voorgangers zijn tamelijk unieke titels; dat kunnen we vanuit Nederlands perspectief niet echt zeggen van Legally Blonde, maar tegelijkertijd is het natuurlijk wel een geweldige voorstelling, om te zien, en waarschijnlijk ook om te spelen.
Het verhaal van het ‘mooimeisje’ Elle Woods, door haar vriend aan de kant gezet omdat ze niet serieus genoeg is en zodoende niet past bij zijn ambitieuze carrièreplanning, en die zich vervolgens ook bij Harvard aanmeldt. Om rechten te studeren, maar vooral om haar Warner terug te winnen. Deze blijkt echter al een nieuwe vriendin te hebben, een medestudente, die er meteen al in slaagt Elle door haar professor de les uit te laten sturen. Erg serieus neemt Elle, met haar andere interesses, de studie niet (en proberen de tot de vier besten te horen zodat ze bij de professor in zijn praktijk kunnen gaan werken al helemaal niet), totdat ouderejaars Emmett haar helpt. Elle krijgt goed contact met schoonheidsspecialiste Paulette, die ook niet lekker in haar vel zit sinds ze door haar vriend is buitengesmeten. Elle, bijgestaan door haar denkbeeldige Griekse koortje in de vorm van andere studentes van haar highschoolclubje Delta-Nu, krijgt echter langzaam toch de smaak te pakken.
De voorstelling barst van de lekkere songs, vreemde karakters, humor, maar heeft toch zeker ook wat serieuze momenten. Personages zijn zowel karikaturaal, maar toch ook menselijk, wat het spelen ervan toch wat lastiger maakt dan het misschien in eerste instantie lijkt. De cast speelt met enthousiasme en weet de rollen en rolletjes leuk in te vullen. Verschillende disciplines worden vereist, zoals (break)dance en andere dansen, comedy, of soms gewoon een geloofwaardige eikel neerzetten. De druk van de hoofdrol ligt op de schouders van Floortje Joosten, en deze schouders zijn stevig genoeg om deze te dragen. Ze doet het goed. Vooral ontwapenend is Wesley van der Veken als Emmett, maar alle andere aspecten van deze bijzondere worden eveneens prima uitgevoerd. Vicky Delrue steelt de show zodra zij als Paulette ten tonele verschijnt. Als Nederlander mag haar dialect niet eenvoudig te volgen zijn, maar het is volop genieten geblazen. Bij de wat kleinere rollen zijn de meest opvallende spelers Joke Dumarey als fitnessinstructrice Brooke, die naast haar dansscenes zeker ook haar spelscenes perfect doet en Eline Goetgeluk, die haar komische rol van de lesbische Edith Hoops met zichtbaar plezier en heerlijke timing neerzet.
Deze Legally Blonde heeft een indrukwekkende set aan decors, met decorwisselingen die nooit de voorstelling ophouden. Visueel is het een plaatje, met mooie kostuums, waar als enige minpuntje de pruiken soms een beetje bij afsteken. De choreografieën variëren van functioneel tot erg fraai, waarbij op sommige momenten duidelijk wat meer bij de originele versie is gebleven dan op andere.
De uitvoering is fraai en met name de tweede akte is geweldig, met als hoogtepunten de line dance en de dans die Brooke met de medegevangenen in de gevangenis uitvoert. De dansen van Delta Nu lijden soms wat onder de grootte van de groep, waardoor het allemaal wat rommelig oogt. Dansen die vervolgens dan vaak wel weer fraai wordt afgesloten, bijvoorbeeld met een groot Delta-Nu teken (voor de niet gymnasiasten, een Driehoek staat voor de hoofdletter Delta, een N voor de Nu). Leuk is ook om te zien dat, terwijl de focus ligt op de hoofdkarakters, de bij karakters niet stilstaan. Zo zien we bijvoorbeeld de moeder van Elle druk in de weer met haar camera en selfiestick in de rechtszaal, of de mensen bij de afsluiting van het laatste leerjaar reageren op een speech die we niet horen, omdat Paulette op de voorgrond vertelt hoe alle levens verder gaan. Zonder echt af te leiden, is er denk ik bij een tweede bezoek nog genoeg te ontdekken wat je een eerste bezoek niet had gezien.
Het geluid was tijdens deze première helaas niet echt optimaal. Het klonk wat hol en dof, en de balans tussen muziek en stemmen viel wat te veel uit in het voordeel van de muziek. Naarmate de voorstelling vorderde, werd dit wel wat beter, al is het onduidelijk of dit kwam door gewenning, of dat ze het euvel hebben kunnen verhelpen. Laten we hopen dit laatste, want een leuke voorstelling als deze verdient het allerbeste.
Onze verslaggever heeft dus wederom geen spijt van zijn lange reis van Brugge en houdt alvast rekening met het aankomende Bare. En de musicalliefhebber die een stuk dichterbij woont zou deze voorstelling niet mogen missen, zeker niet als je de show niet kent. Legally Blonde is alleen vanavond (9 september) en morgenmiddag en —avond te zien in de stadsschouwburg van Brugge.
