Dat comedy en geschiedenis prima samengaan bewijst de televisieserie “Welkom in de …”al enige jaren. Hierin worden eigentijdse elementen in historische context geplaatst. En ook deze theatervoorstelling is er een uitstekend voorbeeld van. In Willem Junior moeten Jan en Willem een werkstuk maken over ‘Willem van Oranje’ Willem wil er op zijn tablet aan beginnen, maar zeker Jan heeft meer zin om te gaan kijken naar de wedstrijd van het Nederlands elftal. Dan verschijnt op het tablet een onbekende app, en als deze ook nog eens automatisch opstart, lijken we te maken te hebben met een of andere routeplanner. Als de jongens echter eerst Willem, en vervolgens Oranje zeggen, zien we Jan samen met Willem in een koets. Niet zijn vriend Willem; dit is een jonge Willem van Oranje Of eigenlijk Willem van Nassau, want Orange heeft hij op dit moment nog helemaal niet geërfd. Een tweede ontmoeting blijkt niet een kwartier, maar 15 jaar later te zijn, als Willem zich thuis voelt aan het Spaanse hof van keizer Karel (koning van Spanje), die hem erg waardeert. Als Karel sterft en Filips aan de macht komt, veranderen de verhoudingen langzaam maar gestaag. Zeker als Filips strenge godsdienstregels oplegt, waar Willem neigt naar godsdienstvrijheid.
De kracht van de voorstelling zit in de vorm. Hoewel het een avonturenverhaal is van twee jongens, wordt er af en toe geestig uit de rol gestapt. In de koets bijvoorbeeld, waarin Willem de paardenhoeven nadoet met kokosnoten, en op een gegeven moment aan Jan vraagt: “Kun jij even?” en Jan laat katakloppen. Of als Willem van Oranje zijn portret laat zien en zegt: “Goed gecast he.” De lichtheid van de toon kenmerkt zich zeker tijdens het interview met de trotse Balthazar Gerards, die er toch maar mooi in was geslaagd van Oranje te vermoorden. Lachend nemen ze alle wrede lijfstraffen door die hij onderging, met uiteindelijk toch zijn teleurstelling dat hij niet van de beloofde beloning kan genieten omdat hij dood is. Origineel is zeker de manier waarop de tachtigjarige oorlog wordt verslagen, als een voetbalwedstrijd tussen Spanje en Nederland met hedendaags commentaar.
Geschiedenis is leuk. Leuk om te spelen in ieder geval. De spelvreugde druipt af van Luuk Haaze (Willem) en Merijn Oerlemans (Jan), die de voorstelling spelen. En als het op deze manier wordt verteld, blijven de feitjes waarschijnlijk nog lang hangen. (De schrik van Willem als hij hoort dat hij 15 kinderen krijgt bijvoorbeeld, of het keffertje dat een moordaanslag verijdelt.) Florus van Rooijen heeft een heerlijk script afgeleverd en er een uitstekende voorstelling van gemaakt. Marnix Wetzer componeerde er nog een paar lekkere liedjes bij. De vormgeving oogt simpel, maar is buitengewoon creatief. Een soort kamerscherm met draaiende panelen: aan de ene kant beschilderd, aan de andere kant spiegels. Kisten zijn dan weer koets, deel van een troon, of samen een grafkist.
Kortom: Willem Junior is een heerlijke voorstelling. Als na zo’n 50 minuten de voorstelling is afgelopen, is er eigenlijk maar 1 gedachte: deze les had best een blokuur mogen duren.
