Woezel en Pip plezieren hun jonge vriendjes.

Voor kinderen is de wereld van Woezel en Pip heel herkenbaar; voor volwassenen misschien een droom, een ongecompliceerde wereld zonder enige echte bedreiging. Nou ja, niet helemaal. De Tovertuin blijkt (in de winter) ook zo zijn gevaren te hebben.
Want de voorstelling leidt de twee hondjes door de twee seizoenen, waar ze steeds een paar korte avontuurtjes beleven. Zo gooit Woezel per ongelijk een sneeuwbal tegen een sneeuwman, en maken voor hem een gezelschapshondje omdat hij helemaal alleen is. Als Pip wat later het ijs op gaat is Woezel wat huivering, maar eenmaal erop krijgt hij de smaak te pakken, Maar dan gaat het mis, en zakt hij door het ijs. Gelukkig weet Pip hem te redden, en blijven ze dus vrienden door dik en dun ijs. Verder gaan ze onder andere picknicken, op vakantie, en een wel heel bijzondere taart bakken voor tante Perenboom. Woezel raakt een verkeerde snaar bij Buurpoes,  met gevolgen voor veel kleine dieren in de Tovertuin. Zal hij sorry durven zeggen?
Geen groot verhaal dus, maar mini-avonturen die goed geschikt zijn voor jonge kinderen met een korte spanningsboog. Verhaaltjes worden snel afgerond, voordat er weer een volgende begint. De kleine inconsistenties zullen ze waarschijnlijk niet zien. Bij de picknick wil Buurpoes bijvoorbeeld niet zwemmen omdat poezen daar niet van houden, maar op vakantie zien we haar met een duikbril. De ene keer lijken ze ergens al jaren mee bekend, maar op andere momenten is het totaal nieuw (zoals het verliezen van de bladeren door tante Perenboom).
De mensen achter de figuren op het podium zijn een groep oude rotten. Woezel wordt al sinds de eerste Woezel en Pip-musical gespeeld door Koen Iking. Hij is één met zijn karakter, de enthousiaste jongensachtige hond. Jacqueline Goedmakers was in de eerste musical ook al Pip, en ook zij weet Pip helemaal tot leven te brengen. Bettine Holwerda was ook al de vertelster in het eerste deel, en is nu weer terug. Ze speelt ook onder andere tante Perenboom. De meeste bijfiguren worden vertolkt door Gijs Geers., waaronder De Wijze Varen, Molletje en vooral Buurpoes. Ook hij speelde deze rollen al eerder. Samen maken ze er een feestje van op het podium. Soms is het enthousiasme zo groot, dat de cast wel dubbel zo groot lijkt.
Het decor is simpel. In de vormgeving zijn de prenten van de prentenboeken waarop de voorstellingen zijn gebaseerd, aangehouden. Decorstukken worden meestal door de spelers op en afgereden, Soms wordt hier dan nog een beetje mee gespeeld, zoals de molshoop van Molletje, die zo bijna tegen de muur van Buurpoes aan botst. Het decor herbergt een echte verrassing, en dat is als zonnetje toch niet het continu lachende gezichtje aan de hemel blijkt te zijn.
De première vond plaats in het Beatrixtheater, en die zaal blijkt wel erg groot voor deze vcorstelling. Vanaf een afstand wordt de band met de katakters toch minder, en een paar scenes die gespeeld worden met kleine figuren vallen volledig weg. Wie de keuze heeft kan dus beter de regionale schouwburg uitkiezen, of zorgen dat hij in een groot theater niet te ver weg zit.
Voor de doelgroep is de voorstelling zeer geschikt. Een paar kinderblazen blijkt het uur te veel, maar de meesten volgen de voorstelling, met de nodige rumoer. Want uiteraard is soms een reactie uit de zaal nodig. “Bewoog die sneeuwpop nou?” En natuurlijk willen de kinderen wel reageren. Al is het daarna wel weer lastig om weer rustig te blijven zitten. Maar de spelers op het podium spelen daar wel overheen.