Een uitstekende musical-cast, zo mag de cast van Schone Schijn zeker genoemd worden. Er is echter één maar. Schone Schijn is geen musical, maar een toneelstuk. Of zo je wilt, de televisie- ervaring on stage.
Herhaling na herhaling krijgt Keeping up Appearances op de Nederlandse televisie, en gezien de kijkcijfers van de zoveelste re-run blijft de serie mateloos populair. Hyacinth Bucket, de gewone vrouw die zich nogal wat verbeeldt te zijn, en in haar pogingen sjiek te zijn vooral zichzelf te kijk zet en haar omgeving terroriseert blijft voer om te smullen.
Voor wie de serie kent is deze theatervoorstelling een feest van herkenning. Hoewel het uiterlijk bij de één duidelijk meer op de originele speler lijkt dan bij de anderen zijn de maniertjes, intonatie en gedragingen duidelijk herkenbaar.
In de theatervoorstelling krijgt Hyacinth een Koninklijke uitnodiging voor een wedstrijd wie de mooiste roos heeft gekweekt. De rozen die worden voorgeselecteerd mogen meedoen aan de eindronde, op Kensington Palace, waar de kroonprins de winnaar zal ontvangen. Haar man Richard moet het daadwerkelijke snoeiwerk doen, en het resultaat is toch ietwat teleurstellend, alle goedbedoelde tips ten spijt. Ondertussen is de armoedige zus van Hyacinth, Daisy, druk in de weer met de voorbereiding voor haar 25jarig huwelijksfeest met Onslow. Ze wil alles zelf doen en is druk in de weer met het vouwen van allerhande versiersels, en ook erg nieuwsgierig welk kado Onslow voor haar heeft. Onslow is zijn luie zelf, maar ziet zich wel genoodzaakt in actie te komen bij zo veel nieuwsgierigheid van zijn vrouw, en verstopt het kado in de garage van Hyacinth en Richard. Hyacinth’s andere zus Rose is nog steeds een wandelende hormonenstorm en heeft weer eens een (getrouwde) vent aan de haak geslagen. Buurvrouw Elisabeth krijgt nog steeds de zenuwen als ze bij een van de verplichte bezoekjes aan Hyacinth een duur kopje in haar handen krijgt. Ze krijgt het extra zwaar te verduren als Hyacinth doorkrijgt dat Elisabeth weet wie de rozen komt inspecteren, en zij dit natuurlijk ook wil weten. Want als de roos niet zo goed is, moet een candlelight supper hem toch zeker op andere gedachten kunnen brengen.
Net als in de serie wordt misverstand op misverstand gestapeld, krijgen we alle minder goede kanten van Hyacinth te zien, blijkt iedereen moeite te hebben met de uitspraak van de naam Bucket, komt de relatie tussen Hyacinth en Daisy zwaar onder druk te staan, en zijn de ontwikkelingen voorspelbaar, maar desalniettemin leuk.
De cast blijkt niet alleen een fraaie collectie musicalnamen, maar ook een prima verzameling acteurs. Doris Baaten is de gedroomde Hyacinth. Patricia Routledge heeft een prachtig karakter heeft gecreëerd in de zich sjiek voordoet, maar zodra het even anders gaat dan gepland volledig door de mand valt, en eigenlijk ook geen benul heeft van het echte gedrag van de mensen van stand. Doris Baaten weet dit karakter goed te behouden, lijkt sprekend op de televisie-Hyacinth en het is puur genieten om haar bezig te zien. Dick Cohen is haar sullige man Richard, die Hyacinth meestal maar haar zin geeft. Qua uiterlijk is de gelijkenis minder treffend, maar zijn maniertjes zijn goed overgenomen. Onslow en Daisy zijn geweldig; voortreffelijk vertolkt door Simon Zwiers en Sabine Beens. Onslow krijgt precies de juiste dosis stug-, lui- en botheid en toch een gouden hart, en Daisy is gewoon schattig met haar frutseltjes en haar zucht naar tederheid. De immer hitsige en soms overdramatische Rose is bij Kiki Classen in uitstekende handen; haar hese stem past goed bij de rol. Nienke van Hassel is leuk als zenuwpees-buurvrouw Elisabeth. Waar al deze bekende karakters zeer herkenbaar ten tonele worden gevoerd heeft Barry Beijer de taak om alle andere karakters te spelen, die deels wel en deels niet in de serie zitten, zoals de postbode en de inspecteur van de rozen. Fantastisch zijn vooral de rol van hofmaarschalk en prins Charles, die andermaal aangeven hoe sterk zijn typetjes kunnen zijn.
Niet alleen de verhaallijn is trouw aan de serie, ook het tempo van de voorstelling heeft overeenkomsten. Soms wat traag, dan weer even lekker snel. De rare fratsen van Hyacinth worden breed uitgemeten. Regisseur Daniël Cohen heeft dit gevoel van de show goed naar het theater weten over te brengen. Waar de televisieserie slechts een half uur hoeft te boeien, weet deze theatervoorstelling dat een uur of twee lang te doen.
Na Allo! Allo! Is dit de tweede theaterbewerking van een Engelse comedy die producent 3 and a crowd op de planken brengt. De kwaliteiten van de eerste zaten voornamelijk bij de acteurs en in de vormgeving van die show, Schone Schijn is duidelijk voorzien van een beter verhaal, wat het beste in de acteurs naar boven haalt. Het decor is praktisch, al oogt het in het begin een beetje vreemd. De onderste verdieping als simpele buitenzijde van een nette woning, terwijl een etage hoger de armoedige gordijnen hangen. Het mag duidelijk zijn welk territorium bij wie hoort. Al heeft het decor zeker een paar verrassingen in petto, en geeft het gelegenheid tot een paar sterke visuele grappen.
Schone Schijn is de ideale voorstelling voor de fans van de serie. Het nieuwe script past naadloos bij de televisie-afleveringen, een aantal gimmicks komen terug, en de acteurs weten de rollen perfect neer te zetten. Wie niet zo’n fan is zal ook aan deze voorstelling waarschijnlijk weinig lol beleven. Een voorstelling dus met een specifieke doelgroep, en voor deze groep ook een uitstekend geslaagde.
