Laat ik eerlijk zijn. De combinatie van Brönte en musical en musical roepen geen goede herinneringen op. Een kleinschalige rockmusical over de zusjes Brönte is een van de allerslechtste voorstellingen die ik ook heb gezien: de titel ‘Wasted’ was inderdaad een goede beschrijving van de tijd die ik er doorbracht. Maar deze ‘Wuthering Heights’ is wel van een ander kaliber. Een creatieve staging, en de en een mooie mix van drama en humor zorgen ervoor dat het lange verhaal blijft boeien, ondanks de 3 uur die je in de theaterzaal doorbrengt.
Wuthering Heights, in Nederland denken we meteen aan de klassieker van Kate Bush, maar aan de andere kant van de Noordzee (en waarschijnlijk zelfs de rest van de wereld) is het een klassieke roman, een voorbeeld van gotiek en romantiek. Een zedenschets van een rijke familie, vol liefde en haat, vol wraakgevoel, en uiteraard met geestverschijningen. Een nadeel van dit verhaal als theaterstuk is dat er eigenlijk niemand sympathiek genoeg is om mee mee te leven. Dat maakt het extra lastig om je publiek te boeien, iets wat desondanks toch goed lukt.
Dat begint al met de geestig vormgegeven opening, als Lockwood, de nieuwe huurder van Thrushcross Grange, een bezoek brengt aan zijn huisbaas in landhuis Wuthering Heights, Hij is nogal vrijpostig, maar zo’n onhartelijke ontvangst verdient desondanks niemand. Vanwege het noodweer buiten blijft hij toch slapen, leest hij het dagboek van een zekere Catherine, en verschijnt haar geest aan zijn raam.
In deze eerste scenes wordt de toon van de voorstelling gezet. Met decorstukken die uit de open coulissen worden op- en afgereden, en veel humor. De gierende wind, met stemmen, die zo hard waait dat Lockwood horizontaal hangt, maar ook de duistere sfeer van geesten en nare mensen. Hoe zijn gastheer Heathcliff zo geworden is, wordt vervolgens verteld door ‘the Moors’, het landschap van Yorkshire. Dat we te maken krijgen met complexe familiestambomen wordt van te voren nog even toegelicht met een vette knipoog (al wijst het in de loop van het verhaal zichzelf wel), en de grote hoeveelheid personages die het einde van de voorstelling niet halen krijgen hun naam op krijtbordjes geschreven. Of het uiterlijk van de dokter bewust op een doodgraver lijkt is de vraag, maar passend is het zeker.
Het verhaal gaat vervolgens terug naar het begin, als mr Earnshaw een zwerfjongen uit de haven mee naar huis neemt en opvangt en hem Heathcliff noemt. Zijn dochter Catherine kan het goed met hem vinden, zijn zoon Hindley heeft een hekel aan hem en is continu met hem aan het vechten, tot hij door zijn vader het huis uit wordt gegooid.. In het begin zijn de kinderen poppen (tot en met torso), op een gegeven moment worden de rollen overgenomen door de acteurs, Als Earnshaw senior overlijdt, keert Hindley met zijn aanstellerige vrouw terug als heer des huizes. Heathcliff kan alleen blijven als werkslaaf van Hindley en zijn vrouw,. Catherine trouwt echter met Edgar, die haar adoreert en haar geld, status en rijkdom kan bieden. De haat jegens Hindley, en de haat/liefde verhouding met Catherine maken Heathcliff een wreed, wraakzuchtig man. Het verhaal loopt door naar de volgende generatie, wat wel zorgt voor de nodige herhaling van zetten.
Natuurlijk is het niet moeilijk om een parallel te leggen tussen wat Heathcliff toen overkwam, en de situatie nu. Discriminatie op basis van voorkomen ligt er duimendik bovenop, en is hij niet de ongewenste vluchteling van nu, Maar zijn verbittering, en de toevlucht naar geweld (wat hij ook ondervonden had) maakt het evengoed lastig van hen te houden. Zelfs het begrip voor hem verdwijnt als hij volhardt in zijn liefde voor Catherine, die hem nooit voor vol aanziet, en behoorlijk gestoord wordt en tegelijkertijd mensen monsterlijk behandelt.
Misschien ook omdat de rollen allemaal nare kanten hebben, maar zeker omdat ze een overdonderende podiumaanwezigheid heeft, is de ster van de show Kandaka Moore, die als verteller de Moors uitbeeldt, vaak samen met het ensemble. Ricardo Castro speelt Heathcliff is zeer overtuigend (in een totaal andere rol dan ik hem eerder zag in Come From Away), De cast kent verder geen zwakke schakels, net als de voorstelling zelf ondanks de duur geen moment inkakt, Gelijksoortige situaties krijgen altijd wel weer een nieuwe invalshoek.
De acteurs in de voorstelling articuleren zeer duidelijk (ietwat onwennig misschien voor het Nederlandse publiek) en zijn dus goed te verstaan. Wie dat wil kan de Nederlandse vertaling als boventiteling lezen (kies dan wel voor een rij wat meer naar achteren in de zaal).
Of we Wuthering Heights een musical moeten noemen is de vraag, Er zitten zeker liedjes in, veelal met een folk-achtergrond, al komt er ook een songfestival-rock-nummer voorbij, maar toch voelt het niet echt musical. Laten we voor het veilige muziektheater gaan, en in die categorie is het zeker een hoogtepunt. Nog slechts te zien tot en met aankomend weekend.
Scenefoto’s: Jimmy O’Shea
Overige foto’s: Musicalworld
