Recensie
De zere neus van Bergerac - De zere kaken van het Ro-publiek
Afgelopen zondag ging Ro Theaters nieuwste familievoorstelling in Rotterdam in première: De zere neus van Bergerac. Recensie en videoverslag van de middag. Met gesprekken met Alex Klaasen, Wart Kamps e.a. VIDEO.
De rol van Cyrano wordt gespeeld door Wart Kamps. Zijn vertolking van de rol blijft dicht bij hoe we hem als cabaretier kunnen, en die mij wel kan bekoren. Marius Mensink is als Christian in nagenoeg volle glorie te bewonderen (en als zijn stukje acrobatiek mis gaat helemaal). Hij heeft de looks, en speelt de onnozele jongen vol overtuiging. Ondanks dat zijn onhandige optreden niet altijd even sympathiek is, weet hij je toch in je hart te sluiten. Fee Ada is typisch Arjan Ederveen; een ril als deze heeft hij vaker gespeeld, en hij is er goed in. Ellen Pieters geeft goed tegengas als zijn tegenpool Gemma, en Sylvia Poorta is van majesteitelijk niveau als opperfee Aurora en Jack Wouterse kan prima uit de voeten met de rol van Brenda, de stuntelige hardhorende fee, en zeker als de primitieve ranzige oppertrol.
Mooi gemaakt zijn de vogels die eerst de hoogte aangeven, en later ook de brieven bezorgen. De gevecht scenes ogen overtuigend, en we zien Cyrano prachtige acrobatische toeren uithalen. Natuurlijk zitten in de voorstelling her en der volwassen grappen, wordt er gespot met de acteurs en zit de voorstelling boordevol anachronismen, maar ook de jonge bezoekers worden niet vergeten met zoen-grappen, scheten en ranzige dingen als snot. En uiteindelijk eindigt alles zoals je mag verwachten na het zien van eerdere voorstellingen in deze reeks. De Franse herkomst wordt geïllustreerd door de keuze van de melodieën die worden gebruikt voor de liedjes. Dit zijn in oorsprong Franstalige liedjes van Jacques Brel tot Stromae, met een flinke dosis songfestival.
Kortom: er zit genoeg leuks in de voorstelling, maar de voorstelling duurt wel te lang. Ondanks dat het script al is gedrukt en uitgegeven zou enig schrapwerk het een stuk sterker en krachtiger kunnen maken. Ook is het vooral meer van hetzelfde, terwijl Woef Side Story zo verrassend origineel was door de vorm. Daar staat tegenover dat er enthousiast gespeeld wordt, en het de aangename sfeer heeft van spontaniteit, ook daar waar deze volledig gescript is. Niet hun sterkste voorstelling dus, maar zeker onderhoudend.
Mooi gemaakt zijn de vogels die eerst de hoogte aangeven, en later ook de brieven bezorgen. De gevecht scenes ogen overtuigend, en we zien Cyrano prachtige acrobatische toeren uithalen. Natuurlijk zitten in de voorstelling her en der volwassen grappen, wordt er gespot met de acteurs en zit de voorstelling boordevol anachronismen, maar ook de jonge bezoekers worden niet vergeten met zoen-grappen, scheten en ranzige dingen als snot. En uiteindelijk eindigt alles zoals je mag verwachten na het zien van eerdere voorstellingen in deze reeks. De Franse herkomst wordt geïllustreerd door de keuze van de melodieën die worden gebruikt voor de liedjes. Dit zijn in oorsprong Franstalige liedjes van Jacques Brel tot Stromae, met een flinke dosis songfestival.
Kortom: er zit genoeg leuks in de voorstelling, maar de voorstelling duurt wel te lang. Ondanks dat het script al is gedrukt en uitgegeven zou enig schrapwerk het een stuk sterker en krachtiger kunnen maken. Ook is het vooral meer van hetzelfde, terwijl Woef Side Story zo verrassend origineel was door de vorm. Daar staat tegenover dat er enthousiast gespeeld wordt, en het de aangename sfeer heeft van spontaniteit, ook daar waar deze volledig gescript is. Niet hun sterkste voorstelling dus, maar zeker onderhoudend.
21 December 2014 | |
Première | |
Rotterdam | |
Rotterdamse Schouwburg | |
http://rotheater.nl/zereneus | |
zere neus, bergerac, cyrano, RO theater, alex klaasen, jeroen dekkers, wart kamps, arjan ederveen, marius mensink, |