De bekendste musicalartiest die Greg & Baud tot nog toe voortbracht is ongetwijfeld John Kraaijkamp-awardwinnaar Milan van Weelden. Hij staat niet op het podium; wel een twaalftal andere spelers die deels ook landelijk te zien zijn geweest. Bart van der Meer (o.a. Oorlogswinter, Kruistocht in spijkerbroek), Kevin van der Leeuw (de Gelaarsde Kat, Joe), Ingrid van Houwelingen (Je Anne, Kruistocht in spijkerbroek), Renate Sonneveld, Maurice Koops, Jessica Fuchs, Martine de Jong Jeroen Balk, Maarten Fluit, Eveline van Kampen, Bregje van Beek en Ester Klören.
De voorstelling kent geen rode draad. Er is een keuze gemaakt uit de liedjes die ze graag willen zingen. Het gevolg van deze manier van werken is vrijwel altijd dat het aantal ballads erg groot is; dat is ook nu het geval. Tijdens de voorstelling worden ze in context geplaatst door regisseur Sebastiaan Smits. Hij vertelt in blokjes iets over de musical waar de liedjes uitkomen, en dus over de context.
De selectie die is gemaakt bestaat uit musicals uit heden en verleden. Summertime uit “Porgy & Bess” en “Anything you can do, I can do better” uit “Kiss me Kate” maar ook “I know it’s today” uit “Shrek”, en “Love never dies”. Overbekend tegenover vrij onbekend. We horen “Vluchten kan niet meer”, maar ook “I belong to the earth” uit “Wuthering Heights”. En er is aandacht voor twee van de producties, de Greg en Baud zelf maakte, en waarmee beide akten worden afgesloten: “The rage” uit “Belfast” en “Ik geef de tijd een nieuwe kans” uit “Jack the Ripper”.
Tussen de liedjes die zijn uitgekozen zitten een aantal zeer pittige songs. Liedjes waarbij het lastig is om op te boksen tegen originele of andere versies. “Defying gravity” bijvoorbeeld. Maar uitvoerende Renate is misschien wel de beste zangeres van Zoetermeer, en de vertolking is puntgaaf; zeer indrukwekkend. Een ander risiconummer is “Het is over”, maar de uitvoering van Jessica Fuchs heeft alle emotie die het lied nodig heeft, en zorgt voor kippenvel. Een ander hoogtepunt is “Bui Doi” door Bart van der Meer. Hij maakte in 2007 al indruk met zijn uitvoering van dit nummer in “Una voce particulare”, en ondanks dat hij het lied sindsdien niet meer zong, heeft het niet aan kracht verloren.
De eerste akte is de meest grillige. De hiervoor genoemde hoogtepunten zitten in deze akte, maar ook de zwakke opening “Goodmorning Baltimore” (uit Hairspray). Eveline is doorgaans goed met comedy en kan best goed zingen(en laat dit later in “Suddenly Seymour” en “I know it’s today” ook zien en horen), maar dit gaat aan alle kanten mis. Een zwarte galajurk maakt het al wat ongeloofwaardig, de keuze voor de Engelse versie al wat moeilijker om de komische elementen eruit te pakken; het resultaat is teleurstellend. Gelukkig weet Kevin met de eerste woorden van “Proud of your boy” (uit “Aladdin”) onmiddellijk te raken. Ook fraai zijn “When you believe” door Martine (die bij mij een Iers, Clannad-achtig gevoel oproept) en Bregje en “Dochter van mij” door Maurice. Hij is veel te jong om al een puberdochter te hebben, maar weet de emotie goed over te dragen.
De tweede akte is constanter van kwaliteit. Hoogtepunten zijn de komische noten. “Wat moet zo’n jongen met een kakmadam” (“Stepsisters lament” uit Cinderella) door Ester en Ingrid is buitengewoon geestig, “Anything you can do, I can do better” door Maurice en Jessica ook.
Maar ook de serieuzere nummers mogen er zijn. “Lily’s eyes” door Maarten en Bart doet ons terugverlangen naar de prachtversie die Greg & Baud maakte van “The Secret Garden”. “Love never dies” laat Jessica op haar hoogst horen. “Suddenly Seymour” heeft humor en emotie tegelijk. En het uptempo “Koningen” (Kevin, Maurice en Jeroen) is zo aanstekelijk dat het publiek spontaan meeklapt.
Natuurlijk is een musicalconcert een vreemd fenomeen. Er worden een aantal liedjes gezongen, die uit de context worden gehaald, waar ze juist voor zijn gemaakt. Dat neemt niet weg dat het een leuke voorstelling kan opleveren, waarin je kennis maakt met voor jou onbekend werk, of kunt genieten van liedjes die je nooit meer in de hele musical zult horen. Als ze zo goed worden uitgevoerd als tijdens “As if we never said goodbye” heb je een geslaagde avond. En trek je naar aanleiding van dat ene nummer weer even een CD uit de kast van die voorstelling die je alweer een tijd niet hebt gehoord. In mijn geval “Romeo en Julia” , toevallig net de enige musical die deze avond met twee nummers was vertegenwoordigd.
Op 5 februari is er nog een voorstelling in het Kwadranttheater in Zoetermeer: http://www.storytellers.nl/musicalconcert
